ခ်စ္ေသာ ကဗ်ာဆရာ...

ဓာတ္ပုံ - ပိေတာက္ပြင့္သစ္ (စာေပအႏုပညာမဂၢဇင္း)

(၁)

ယခုလို အခ်ိန္အခါမ်ဳိးမႇာ လူတစ္ေယာက္ကို ထူးထူးျခားျခား ကြၽန္ေတာ္ သတိရေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသူကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္မဆုံႏိုင္ေတာ့ပါ။ ရင္ထဲတြင္ မႇတ္မႇတ္ရရ ျဖစ္ခဲ့သည္မ်ားကို အိပ္မက္ဆန္ဆန္ ျပန္ေတြးေန႐ုံမႇတစ္ပါး သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္မေတြ႕ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ယခုလို အခ်ိန္အခါမ်ဳိးမႇာဟု သုံးႏႈန္းရျခင္းမႇာ ယခင္ကမရႇိခဲ့ေသာ အေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္၏ ဒီမိုကေရစီ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကို အခ်ဳိ႕က Burma Spring ဟု ေခၚေ၀ၚၾကသည္။ ''ျမန္မာေႏြဦး''။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သိပ္သေဘာမတူလႇပါ။ Arab Spring ႏႇင့္ယႇဥ္ၿပီး Burma Spring ဟု ေခၚေ၀ၚၾကေသာ္လည္း ကြာျခားမႈေတာ့ မ်ားစြာရႇိပါသည္။ ''အာရပ္ေႏြဦး''က ေတာ္လႇန္ေသာ ေႏြဦးျဖစ္ၿပီး ျမန္မာေႏြဦးကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ပါ။ ျမန္မာျပည္က ဒီမိုကေရစီ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကို သြားေနၿပီဟု ဆိုေသာ္လည္း အာရပ္ေႏြဦးႏႇင့္ အႏႇစ္သာရအားျဖင့္ ကြာျခားေနေသးသည္။ အာရပ္ေႏြဦးက ေတာ္လႇန္ေသာေႏြဦးျဖစ္သျဖင့္ ေသြးထြက္သံယိုမႈ ႀကီးမားသည္။ ပဋိပကၡ ျပင္းထန္သည္။ ရရႇိေသာ ဒီမိုကေရစီကလည္း ျပည့္ျပည့္၀၀ တစ္လုံးတစ္ခဲတည္း။ ျမန္မာေႏြဦးက်ေတာ့ ညင္သာေသာ အသြင္ကူးေျပာင္းမႈျဖစ္ၿပီး ရရႇိသည့္ ဒီမိုကေရစီကလည္း တစ္၀က္တစ္ပ်က္။ သိပ္စိတ္မခ်ရေသးဟု ဆိုရမည့္ အေနအထား။

ဒီအေနအထားမႇာပဲ အေ၀းေရာက္ ကြၽန္ေတာ္တို့ မိတ္ေဆြမ်ားစြာ အိမ္ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ အက်ဥ္းေထာင္ အုတ္နံရံအသီးသီးမႇ ျပန္ေရာက္လာၾကသူေတြရႇိသလို မိုင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီ ေ၀းကြာေသာအရပ္မ်ားဆီမႇ ျပန္လာၾကသူမ်ားလည္း ရႇိသည္။ ဒီတစ္သက္ ျပန္မေတြ႕ႏိုင္ေတာ့ဟု ထင္ခဲ့ရသူမ်ား အမိႏိုင္ငံ၏ ေျမႀကီးကို ေျမခ်ခြင့္ တစ္ဖန္ျပန္ရခဲ့ၾကသည္။ ဟိုတုန္းက သူပုန္၊ ဟိုတုန္းက ေတာ္လႇန္ေရးသမား၊ ဟိုတုန္းက အစိုးရဆန့္က်င္သူမ်ား တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ျပန္လာၾကသည္။ သည္လို ျပန္လာၾကသူေတြထဲမႇာ သူပါလာသင့္ေသာ္လည္း သူျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ပါ။ ျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္ေသာ၊ ျမန္မာမႈ၊ ျမန္မာရနံ့ကိုခ်စ္ေသာ အလြန္ျမန္မာဆန္ေသာ သူသည္ ေနာက္ဆုံးအခြင့္အေရး တစ္ခုကိုေသာ္မ် မရရႇိႏိုင္ပါပဲ မိုင္ေထာင္ခ်ီေ၀းေသာ အရပ္တစ္ေနရာဆီမႇာ ထာ၀ရ လဲေလ်ာင္းက်န္ရစ္ေနခဲ့ရသည္။ ထိုသူသည္ကား ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ကဗ်ာဆရာ...။

(၂)

မိုးပိေတာက္ပင္ႀကီးမ်ား ကိုင္းညြတ္ရိပ္မိုးထားသည့္ သထုံလမ္းေပၚ လမ္းေလ်ာက္သြားရသည့္ အရသာမႇာ ကြၽန္ေတာ့္အဖို့ ဘယ္အခါမ်မ႐ိုးႏိုင္။ ဒီဘက္မႇာ တကၠသိုလ္ေရကူးကန္၊ သည္ဘက္မႇာ တင္းနစ္ကြင္း၊ သည္ဘက္မႇာ တကၠသိုလ္အားကစားကြင္း၊ သည္ဘက္မႇာ တေကာင္းေဆာင္၊ သည္ဘက္မႇာ ဘီအိုစီေကာလိပ္၊ သည္ဘက္ လမ္းကေလးေပၚမႇာ နံနက္တစ္ႀကိမ္၊ ညေနတစ္ႀကိမ္ ေန့စဥ္ကြၽန္ေတာ္ လမ္းေလ်ာက္သြားခဲ့ရသည္။ လမ္းေလ်ာက္ရတိုင္း ႐ိုးသြားသည္မရႇိ။ ၾကည္ႏူးဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ တကၠသိုလ္ရနံ့ကို ကြၽန္ေတာ္႐ႈ႐ိႈက္ရသည္။ ဘီအိုစီေကာလိပ္ေဟာင္းမႇာ တည္ရႇိေသာ သည္ဌာနသို့ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ရႇိခ်ိန္တြင္ ဆရာသည္ ဌာနတြင္မရႇိေတာ့ပါ။ ျမန္မာစာ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းျပဳစုေရး တာ၀န္ျဖင့္ ေတာင္ငူေဆာင္ဘက္သို့ ေရာက္ေနေၾကာင္း သိရသည္။ ဆရာ့႐ုံးခန္းႏႇင့္ စားပြဲကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို့႐ုံးထဲမႇာ ပိုင္ရႇင္မဲ့ရႇိေနဆဲ။ တာ၀န္ျဖင့္ အျခားတစ္ေနရာ သြားေနရေသာ္လည္း ဆရာသည္ ဒီ႐ုံး၀န္ထမ္းအျဖစ္ ရႇိေနဆဲျဖစ္သည္။

သို့ေသာ္ ဌာနဆီသို့ မၾကာမၾကာ ဆရာလာပါသည္။ ဌာနဆီသို့ ဆိုျခင္းထက္ ေဆးတကၠသိုလ္ အေနာက္ဘက္ ကင္းတင္းထဲက ေဒၚၾကည္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို့ လာျခင္းျဖစ္သည္။ ဗာဒံပင္မ်ား၊ ငႇက္ေပ်ာပင္မ်ား ရိပ္မိုးထားသည့္ ေဒၚၾကည္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထုိင္ခုံမ်ားမႇာထိုင္ရင္း စာအေၾကာင္း၊ ေပအေၾကာင္း မိတ္ေဆြမ်ားအေၾကာင္း ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာေနတတ္သည္။ ဆရာက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မႇာ ခုလို၀ိုင္းဖြဲ႕ထိုင္ရင္း စကားေျပာရသည္ကို အလြန္ႏႇစ္ၿခိဳက္သူျဖစ္သည္။ ေရေႏြးၾကမ္းေတြ တစ္အိုးၿပီး တစ္အိုး။ ေဆးေပါ့လိပ္ေတြ တစ္လိပ္ၿပီး တစ္လိပ္။ စကားေတြက မကုန္ႏိုင္၊ မခန္းႏိုင္။ ဒီအထဲမႇာ မႇတ္သားစရာေတြ လည္းပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို့မသိေသးေသာ အတိတ္သမိုင္းတခ်ဳိ႕ပါ သည္။ ဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္သည္ ဆရာတို့ လက္ဖက္ရည္၀ိုင္း၏ နားေထာင္သူပရိသတ္။ ဆရာ့မိတ္ေဆြေတြထဲမႇာ စာေရးဆရာေတြပါသည္။ ကဗ်ာဆရာေတြပါသည္။ တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡေတြ၊ ဆရာေတြပါသည္။ က်ဴရႇင္ဆရာေတြပါသည္။ ပန္းခ်ီ ဆရာေတြပါသည္။ သည္လက္ဖက္ရည္၀ိုင္းကေလးက အႏုပညာစကား၀ိုင္းတစ္ခု ျဖစ္သလို ႏိုင္ငံေရးစကား၀ိုင္း တစ္ခုလည္းျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ႏႇင့္ တစ္ေယာက္ ျငင္းၾက ခုံၾကသည္။ အျမင္ခ်င္း ဖလႇယ္ၾကသည္။ တစ္ခါ တစ္ရံေတာ့ ဘာမ်မဟုတ္တာေလးေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့တာလည္း ရႇိသည္။

ဆရာက လူခ်စ္လူခင္ အလြန္ေပါမ်ားသူျဖစ္သည္။ မ်က္ႏႇာ၀ိုင္း၀ိုင္း ပါးေစာင္အစ္အစ္။ ခႏၡာကိုယ္က ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္၊ ရႇပ္အက်ႌလက္တို၊ ပုဆိုး ကြက္က်ဲႏႇင့္ လြယ္အိတ္ႀကီးတစ္လုံး ကေတာ့ ပခုံးေပၚမႇာ အျမဲတမ္းပါသည္။ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးႏႇင့္ စကားဆိုတတ္ၿပီး ဟန္ေဆာင္မႈကင္းေသာေၾကာင့္ တစ္ႀကိမ္ေတြ႕ဆုံဖူး႐ုံျဖင့္ ဆရာ့ကို ခင္မင္သြားၾကသည္။ ထင္ရႇားေသာ ကဗ်ာဆရာႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္လည္း ဆရာထိုင္ေသာ လက္ဖက္ရည္၀ိုင္းမႇာ အေပါင္းအသင္းေတြႏႇင့္ အျမဲစည္ကားေနတတ္သည္။ ဆရာ၏ ထင္ရႇားေသာ အမႇတ္လကၡဏာတစ္ခုမႇာ ျပံဳးလိုက္တိုင္း ပါးစုံႏႇစ္ဖက္ေဖာင္းကာ မ်က္လုံးႏႇစ္ဖက္ ပိတ္လုမတတ္ ျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။

တကယ္ေတာ့ ဆရာသည္ ေတာ္လႇန္ကဗ်ာဆရာ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ၁၉၇၀ ျပည့္လြန္ႏႇစ္မ်ားက ေပၚေပါက္ခဲ့သည့္ 'ေတာ္လႇန္ကဗ်ာ' အုပ္စု ထဲကေတာ့မဟုတ္။ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏႇစ္မ်ားမႇာ ေပၚထြက္လာသည္႕ ေတာ္လႇန္ကဗ်ာဆရာျဖစ္သည္

ဆရာသည္ အညာသားတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ အညာတကၠသိုလ္ မႏၲေလး သည္ ဆရာ၏ ရင္ေငြ႕လႈံရာျဖစ္သည္။ ဆရာ့ဘ၀မႇတ္တမ္းအရ ဆရာသည္ တကၠသိုလ္၀င္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖဆိုခဲ့ရာတြင္ အထူးခြၽန္ဆုံး ျမန္မာစာေျဖသူတစ္ဦးအျဖစ္ ပါေမာကၡ၏ အသိအမႇတ္ျပဳ ခ်ီးက်ဴးခံရသူ ဂုဏ္ထူးရ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့သည္ဟု သိရသည္။ ဆရာ့ကို ထင္ရႇားေစခဲ့သည္မႇာ ''ဖန္မီးအိမ္ကဗ်ာမ်ား'' ျဖစ္သည္။ သည္ကဗ်ာစာအုပ္ျဖင့္ ၁၉၅၉ ခုႏႇစ္မႇာ ဆရာအမ်ဳိးသားစာေပဆု ရရႇိခဲ့သည္။ သည္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္ပင္ မေမြးေသး။ အညာသား ကဗ်ာဆရာႀကီးႏႇင့္ ကြၽန္ေတာ္ ကံအားေလ်ာ္စြာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပရ၀ဏ္အတြင္းမႇာ ဆုံေတြ႕ခြင့္ရခဲ့သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ  ေတာင္ငူေဆာင္ ကင္တင္းမႇာ။ တစ္ခါတစ္ရံ ေဆးတကၠသိုလ္ အေနာက္ဘက္ ေဒၚၾကည္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မႇာ ဆရာ့အနီးမႇာ အျမဲတမ္းလိုလို ကဗ်ာသမား၊ စာသမား လူငယ္ေတြ ၀ိုင္းရံေနတတ္သည္။ စာအေၾကာင္း၊ ေပအေၾကာင္းေတြ ေျပာၾက။ ရယ္စရာ ေမာစရာေတြ ေျပာၾက။ ၁၉၈၀ ျပည့္လြန္ေႏႇာင္းပိုင္း ကာလမ်ားမႇာ ျမန္မာႏိုင္ငံေရး မုန္တိုင္းထန္ေသာကာလ ျဖစ္သည္။ RIT ေက်ာင္းသားမ်ား စတင္ေသာ ေငြစကၠဴ အေရးအခင္းသည္ လႇည္းတန္းလမ္းဆုံ တစ္၀ိုက္သို့ ကူးစက္ခဲ့သည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားပါ ပါ၀င္လာသည္။ ဆရာက တကၠသိုလ္၀င္းထဲမႇာ ေနသူျဖစ္သည္။ အင္းစိန္ရႇိ ေဆာက္လက္စ ''ကဗ်ာဆရာအိမ္'' မႇာ မၿပီးေသး။ ကဗ်ာဆရာအိမ္ဆို၍ ဗိသုကာဆရာေရႊကို သတိရမိသည္။ ဆရာႏႇင့္ ရင္းႏႇီးေသာ မိတ္ေဆြေတြထဲမႇာ ပန္းခ်ီဆရာ ယဥ္မင္းပိုက္ ပါ၀င္သလို ဗိသုကာဆရာေရႊလည္း ပါ၀င္သည္။ ဆရာေရႊက ဗိသုကာပညာကို ႐ိုးရာဗိသုကာ ဘာသာရပ္ျဖင့္ ဂ်ပန္တကၠသိုလ္တစ္ခုမႇ အထူးျပဳ ရရႇိထားသူျဖစ္သည္။ အင္းစိန္ရႇိ ဆရာ့ေနအိမ္ကို ဆရာေရႊက ပုံစံထုတ္ေပးခဲ့ရာ စမ္းေခ်ာင္းကေလးေပၚမႇာ ေမးတင္ထားၿပီး အလြန္ခ်စ္စရာ ကဗ်ာဆန္ေသာ အိမ္ကေလး ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းမႇာ ဆရာသည္ ထိုအင္းစိန္ေနအိမ္သုိ့ ေျပာင္းေရႊ႕ ေနထိုင္ခဲ့သည္။

လႇည္းတန္းတစ္၀ိုက္၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တစ္၀ိုက္ ကူးစက္လာေသာ အေရးအခင္း ကာလထဲမႇာ ဆရာႏႇင့္ ကြၽန္ေတာ္တို့တစ္ေတြ အဆုံအေတြ႕ မျပတ္ခဲ့ၾက။ ကဗ်ာဆရာသည္ လြတ္လပ္မႈကို ျမတ္ႏိုးသလို အမႇန္တရားကိုလည္း ျမတ္ႏိုးသည္။ မတရားမႈ၊ ရက္စက္မႈတို့ကိုလည္း စက္ဆုပ္ရြံ႕ရႇာသည္။ ဆရာႏႇင့္ ကြၽန္ေတာ္တို့တစ္ေတြ၏ ေရႇ႕ေမႇာက္မႇာ ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ ရက္စက္ေၾကကြဲဖြယ္ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို့တစ္ေတြမႇာ ဒဏ္ရာအမာရြတ္တို့ အျမစ္တြယ္ ႀကီးထြားခဲ့ရသည္။ ဒီကာလအတြင္းမႇာပဲ ဆရာ့ထံမႇ ရဲရဲေတာက္ကဗ်ာေတြ တစ္ပုဒ္ၿပီး တစ္ပုဒ္ ထြက္ေပၚလာသည္။ စာမ်က္ႏႇာေပၚ ပုံႏႇိပ္ေဖာ္ျပခြင့္ မရခဲ့ေသာ ဆရာ့ကဗ်ာမ်ားကို ပုန္းလ်ဳိးကြယ္လ်ဳိး ကြၽန္ေတာ္တို့ ဖတ္႐ႈခြင့္ရခဲ့ၾကသည္။

၁၉၉၁ ခုႏႇစ္မႇာ ဆရာေခတၲတာ၀န္ယူလုပ္ကိုင္ေသာ နာမည္ေက်ာ္ မဂၢဇင္းႀကီးမႇာ ပိတ္ပင္ခံလိုက္ရသည္။ မေရႇးမေႏႇာင္းမႇာပင္ ဆရာသည္လည္း အင္းစိန္ေတာရသို့ ၀င္သြားခဲ့ရသည္။ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏႇစ္မ်ားမႇာ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ အႏုပညာသမား ႏိုင္ငံေရးသမားအားလုံး က်ီးလန့္စာစား ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ႏႇစ္မ်ားျဖစ္သည္။ အခ်ိန္မေရြး ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္သည္။ အခ်ိန္မေရြး ဘ၀ပ်က္သြားႏိုင္သည္။

စိုးတထိတ္ထိတ္

တံခါးပိတ္လည္း စိတ္ကမလုံ၊

ရင္တုန္တုန္ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကား၊ ေလ်ာက္၍သြားလည္း

ေနာက္နားကပ္လာ၊ အရိပ္ပမာသို့

ထိတ္စရာၾကံဳ၊ လိပ္ျပာမလုံ။

တေမႇးအိပ္လည္း

လူေျခသာတိတ္၊ ေျခသံမတိတ္

တိတ္တိတ္ေစာင္႕ၾကည္႕ေနသလို။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ ထိုင္ခုံတစ္လုံး

တိတ္တိတ္ပုန္း၍၊

စကားလုံးမ်ား၊ ဖမ္း၍ထားကာ

နားစိုက္ေထာင္ေနေလေရာ႕ထင္႕။

ဘယ္သြား ဘယ္လာ၊ ဘယ္မႇာ ဘယ္ခ်ိန္

ဘယ္အိမ္ေရာက္ေရာက္၊

တံခါးမေခါက္၊ ကိုယ္႐ုပ္ေဖ်ာက္၍ သူေရာက္ေနျမဲ၊ ေစာင့္ေနျမဲ။

ေထာက္လႇမ္းေရးႏႇင့္ စစ္ေရးႏႇင့္ၾကံဳ

ဒုကၡဘုံ . . .။

၁၉၉၅ ခုႏႇစ္မႇာ အင္းစိန္ေတာရမႇ ဆရာျပန္ထြက္လာသည္။ အရင္လိုပဲ အင္းစိန္မႇာ၊ လႇည္းတန္းမႇာ၊ ေတာင္ငူကင္တင္းမႇာ၊ ၃၂ လမ္းမႇာ၊ မိတ္ေဆြေတြ၊ တပည့္တပန္းေတြႏႇင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေခြးေျခခုံပု၀ိုင္းမႇာ ဆရာ့ကိုျမင္ရသည္။ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ပါပဲ။ ဆရာကေန့တိုင္း ကဗ်ာေရးသည္ဟု သိရသည္။ ဆရာ့လြယ္အိတ္ထဲမႇာ အျမဲတမ္း ကဗ်ာေတြ အသင့္ရႇိေနတတ္သည္။ ဆရာ့ထံမႇ ကဗ်ာစာမူေတာင္းလ်င္ ခ်က္ခ်င္းထုတ္ေပးတတ္သည္။ ႀကိဳက္တဲ့ကဗ်ာယူ သြားစိစစ္ေရးလြတ္တာ၊ မလြတ္တာ မင္းတို့တာ၀န္''ဟု ဆိုသည္။

တကယ္ေတာ့ ဆရာသည္ ေတာ္လႇန္ကဗ်ာဆရာ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ၁၉၇၀ ျပည့္လြန္ႏႇစ္မ်ားက ေပၚေပါက္ခဲ့သည့္ ''ေတာ္လႇန္ကဗ်ာ'' အုပ္စု ထဲကေတာ့ မဟုတ္။၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏႇစ္မ်ားမႇာ ေပၚထြက္လာသည့္ ေတာ္လႇန္ ကဗ်ာဆရာျဖစ္သည္။ ဆရာ့ကဗ်ာေတြက စာမ်က္ႏႇာမ်ားေပၚသို့ တရား၀င္ မေရာက္ခဲ့ပါ။ ပုန္းလ်ိဳးကြယ္လ်ဳိး ထုတ္ေ၀ခဲ့ေသာ စာမ်က္ႏႇာမ်ားေပၚမႇသာ သိုသိုသိပ္သိပ္ ေဖာ္ျပခဲ့ရသည္။

ဦးညႊတ္ပါ၏

ရဲေဘာ္တခ်ဳိ့ က်ဆုံး

ရဲေဘာ္တခ်ဳိ့ ေထာင္ထဲ

ရဲေဘာ္တခ်ဳိ့ ေရႇာင္ပုန္း

တစည္းတလုံးတည္း မေနရေအာင္

ဇယားခ်ဖ်က္ဆီး

အရင္းအႏႇီးႀကီးမားစြာေပးရ

လူ့အခြင့္အေရးနဲ့

ဒီမိုကေရစီေရးကာလမႇာ

ေသြးစေတြ ေသြးစက္ေတြ

ပြက္ ပြက္ထလို့ ပါလား။

ေအာင္ပြဲေန့ဆိုတာ

မေရႇာင္မလြဲေတြ႕ရမယ္

ယေန႔ဟာ အရင္းအႏႇီး

မနက္ျဖန္ အသီးအပြင္႕

ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ရင္ထဲအျပည့္။

ခိုင္မာတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္မို႔

အသက္ကိုေပးခဲ႕တယ္။

စြန့္စား စြန့္လႊတ္ခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္အေပါင္းတို႔

ငါ၏ ဦးေခါင္းညြတ္လ်က္။

၁၉၉၇ ခုႏႇစ္မႇာ ျပည္ပသို့ ဆရာထြက္ခြာသြားသည္။ အစ ပထမ အလည္သြားတာ သက္သက္ျဖစ္သည္။ သမီးရႇိရာ ဥေရာပႏိုင္ငံ တစ္ခုသို့ အလည္သြားခဲ့ေသာ ဆရာသည္ ျပည္ပအသံလႊင့္ဌာနတစ္ခု၏ ေတြ႕ဆုံေမးျမန္းမႈမႇာ ''ႏႈတ္ကြၽံ'' သြားခဲ့ရာမႇ ထာ၀ရ Exile  အျဖစ္သို့ ေရာက္ရႇိသြားခဲ့သည္။ သည့္ေနာက္ပိုင္းမႇာ ဆရာ့အသံကို ေလလိႈင္းထဲမႇာပဲ ၾကားေနရၿပီး လူခ်င္းျပန္မဆုံျဖစ္ေတာ့ပါ။

၂၀၀၂ ခုႏႇစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ အေၾကာင္းကိစၥ တစ္ခုျဖင့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၊ တိုက်ဳိၿမိဳ႕သို့ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ရႇိခဲ့သည္။ တစ္ရက္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ ေခတၲတည္းခိုေနထိုင္ရာ တိုက်ဳိတာ၀ါအနီးရႇိ ဟုိတယ္သို့ ဧည့္သည္တစ္ဦး ေရာက္ရႇိလာသည္။ ဧည့္သည္ႏႇင့္အတူ အေဖာ္ႏႇစ္ဦးလည္း ပါလာသည္။ အဆိုပါ ဧည့္သည္သည္ ဦးထုပ္ကို ေခါင္းငိုက္စိုက္ေဆာင္းထားၿပီး ကုတ္အက်ႌထူထူကို ၀တ္ဆင္ထားသည္။ အရပ္နိမ့္နိမ့္၊ ခႏၡာကိုယ္ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္၊ ပုဆိုး၀တ္ထားသည္။ ဧည့္သည္တစ္ဦးက ''ခင္ဗ်ားကို ဂ်ပန္စာေရးဆရာႀကီး တစ္ဦးနဲ့ မိတ္ဆက္ေပးမလို့'' ဟု ေနာက္သည္။ သူတို့ေတြကို ကြၽန္ေတာ္မသိပါ။ ျမန္မာေတြဆိုတာပဲ သိသည္။ ''ေကာ္ဖီသြားေသာက္ရေအာင္'' ဟု ဖိတ္ေခၚသျဖင့္ ဟိုတယ္အနီးရႇိ ေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ဆိုင္သို့ သြားၾကသည္။ ေကာ္ဖီဆိုင္တြင္ ေစာေစာက ဦးထုပ္ေခါင္းငိုက္စိုက္ ေဆာင္းထားသည့္ ပုဂၢိဳလ္သည္ ဦးထုပ္ကို ႐ုတ္တရက္ ခြၽတ္လိုက္ၿပီး ''ဂ်ပန္စာေရးဆရာႀကီး ဆိုတာ က်ဳပ္ပဲ'' ကြၽန္ေတာ္ အလြန္အံ့အားသင့္သြားသည္။ ဆရာ့ကို ဒီေနရာ၊ ဒီအရပ္မႇာ မေမ်ာ္လင့္ဘဲ ျပန္ေတြ႕လိုက္ရသည့္အတြက္ ျဖစ္သည္။ အရင္တုန္းကလိုပဲ ရယ္စရာ ေမာစရာေတြေျပာတုန္း။ ေခတ္ႀကီးကို သေရာ္တုန္း။ ဟာသေတြ လုပ္ေနတုန္း။ ဆရာက ဂ်ပန္ကို စာေပေဟာေျပာပြဲကိစၥျဖင့္ ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့  ျမန္မာျပည္လြမ္းစိတ္ေတြ ဆရာ့မ်က္၀န္းေပၚ ျဖတ္သြားတာ ကြၽန္ေတာ္ သတိျပဳလုိက္မိသည္။ ဆရာ ျမန္မာျပည္ကို အလြန္သတိရေနေၾကာင္း စကားေတြထဲမႇာ တသြင္သြင္ပါသည္။ ဟိုစာေရးဆရာအေၾကာင္း၊ ဒီစာေရးဆရာအေၾကာင္း၊ ဟိုမဂၢဇင္းအေၾကာင္း၊ ဒီမဂၢဇင္းအေၾကာင္း၊ သူႏႇင့္ ရင္းႏႇီးေသာ မိတ္ေဆြမ်ားအေၾကာင္း မနားတမ္း မ၀တမ္း ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ေလေၾကာရႇည္လြန္းသျဖင့္ ေကာ္ဖီဆိုင္ကို အားနာကာ ေနာက္တစ္ဆိုင္ ေျပာင္းထုိင္ရသည္အထိ ျဖစ္သည္။ ဆရာသည္ ရန္ကုန္တြင္ရႇိစဥ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားတြင္သာ မိတ္ေဆြမ်ားႏႇင့္ စကားေဖာင္ဖြဲ႕ အခ်ိန္ကုန္ေလ့ရႇိသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို့ လမ္းခြဲၾကခါနီးမႇာ ဆရာ့ေလသံ ေပ်ာ့လာသည္။ အိမ္လြမ္းစိတ္၊ အမိျမန္မာျပည္ကို ျပန္လိုစိတ္ေတြ ဆရာ့ရင္ထဲ ျပည့္ေနတာ ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိလိုက္သည္။

(၃)

ထိုအျဖစ္အပ်က္မႇာ ဆရာႏႇင့္ ေနာက္ဆုံးေတြ႕ဆုံျခင္း ျဖစ္သည္။ အေ၀းေရာက္ ကဗ်ာဆရာတစ္ဦး အေနျဖင့္ ဆရာသည္ ဥေရာပ၊ အာရႇ၊ ၾသစေၾတးလ်၊ အေမရိကႏိုင္ငံမ်ားအၾကား လႇည့္လည္ၿပီး ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာမ်ားကို စာေပအႏုပညာ ေဟာေျပာမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ျမန္မာျပည္ႏႇင့္ အနီးဆုံး ထိုင္းႏိုင္ငံသို့လာၿပီး အိမ္လြမ္းစိတ္ကို ေျဖသိမ့္ခဲ့သည္ဟု ၾကားရသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မႇ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ယဥ္ေက်းမႈ အမႇတ္တရအျဖစ္ ''ေခြးေျခခုံပုံ'' ကေလးတစ္လုံးကို ပါဆယ္ထုပ္၍ ဆရာထံပို့ေပးခဲ့ရသည္ဟုလည္း ၾကားရသည္။ ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းနဖူးေပၚ မတ္တတ္ရပ္ရင္း ျမန္မာျပည္ဘက္ျခမ္းကိုၾကည့္ကာ ငိုေႂကြးခဲ့သည့္ ဆရာ့သတင္းကို ၾကားရသည္။

၂၀၀၇ ခုႏႇစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၂၂ ရက္ေန့မႇာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ ကာလီဖိုနီးယားျပည္နယ္၊ ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိစ္ၿမိဳ့မႇာ ဆရာ႐ုတ္တရက္ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္။ ေကာ္ဖီဆိုင္မႇာ ထိုင္ေနရင္း ႐ုတ္တရက္ လဲက်ကြယ္လြန္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ၾကားရသည္။ ၂၀၀၇ ေရႊ၀ါေရာင္ အေရးအခင္းကို ဆရာမသိလိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ၂၀၀၈ နာဂစ္မုန္တိုင္းသတင္းကိုလည္း ဆရာမၾကားႏိုင္ခဲ့။ ၂၀၀၉၊ ၂၀၁၀ ျမန္မာ့ ႏုိင္ငံေရး အခင္းအက်င္း အေျပာင္းအလဲကိုလည္း ဆရာမျမင္ေတြ႕လိုက္ႏိုင္ ခဲ့ေတာ့ပါ။ ျပည္ပေရာက္ ႏိုင္ငံသားေတြ အမိႏိုင္ငံျပန္လာခြင့္ ရခ်ိန္မႇာ ဆရာျပန္လာတာကို ျမင္ခ်င္ေသာ္လည္း ျမင္ခြင့္မရေတာ့ပါ။ ျမန္မာကို ခ်စ္ေသာ၊ ျမန္မာမႈကို ခ်စ္ေသာ၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကို ျမတ္ႏိုးေသာ၊ ျမန္မာရနံ့ကို ခင္တြယ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ကဗ်ာဆရာသည္ ျပည္ပႏိုင္ငံ အေ၀းတစ္ရာမႇာ ထာ၀ရလဲေလ်ာင္း အိပ္စက္က်န္ေနရစ္ခဲ့ၿပီ။

သည္စာစုကို ဆရာ၏ထင္ရႇားေသာ ကဗ်ာတိုေလးျဖင့္ နိဂုံးသတ္ခ်င္ပါသည္။

ေဆးလိပ္လည္းတို

ေနလည္းညိဳၿပီ

ငါ့ကို ျပန္ပို့ၾကပါေတာ႕ . . .။

                                  တင္မိုး