မႈန္ဝါးေသာ အနာဂတ္ႏွင့္ မပ်ံ တတ္ေသာ ေတာင္ပံမ်ား

ကြ်န္ေတာ္တို႔ အုပ္စု လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ထဲကို ဝင္ထိုင္ မိသည္ႏွင့္ စားပြဲ ထိုးေလး က အနားကို လာရပ္သည္။ သူ႔အသက္ ရွိလွ ဆယ္ကြ်န္ ႏွစ္ ဝန္းက်င္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ကို ဘာမွလည္းမေမး၊ ဘာမွလည္း မေျပာ၊ သည္ အတိုင္း ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္ေန၏။

"ဒီအတိုင္း ရပ္ေနရသလား ။ေမးေလဘာေသာက္ မလဲလို႔" ။ "သူကအ သစ္ဆရာ၊ မေန႔ ကမွ ေရာက္တာ။ ဘာမွမလုပ္တတ္ေသးဘူး။ လက္ဖက္ ရည္ခြက္ေတာင္ၿငိမ္ေအာင္ မကိုင္ တတ္ေသးဘူး။ အေတာ္သင္ရဦးမွာ" ေကာင္တာမွာ ထိုင္ေနသည့္ဆိုင္ရွင္က သူ႔စားပြဲထိုးေလး ကိုလည္း လွမ္းေျပာ။ လက္ဖက္ရည္ လာေသာက္သည့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လည္း ရွင္းျပ ေနသည္။ " အရင္ခပ္ႀကီးႀကီး ေကာင္ေလးေရာ" ဟု ကြ်န္ေတာ္က လွမ္းေမး ေတာ့၊ " အလုပ္ထြက္သြားၿပီဆရာ။ ကမ္းနားမွာ ကုန္သြားထမ္းေနတယ္။ ဒီေကာင္ေတြက နည္းနည္းႀကီးလာရင္ ခိုင္းမေကာင္းေတာ့ဘူးဆရာ။ ဒီ အရြယ္ေတြပဲ ေကာင္းတယ္" " ဪ" ကြ်န္ေတာ့္ႏႈတ္ကဪသာ္တစ္လံုးသာဆိုႏိုင္ေတာ့သည္။

ရင္ထဲမွာ ေျပာစရာ စကားလံုးေတြ ခန္းေျခာက္သြား၏။ မူလတန္းဆရာအျဖစ္ အမႈ ထမ္းခဲ့ဖူးေတာ့ဒီအရြယ္ကေလးငယ္ေတြကိုဒီလိုအလုပ္ခြင္ေတြမွာ ေတြ႕ရ တိုင္းရင္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ခံစားရသည္။သူတို႔အရြယ္ဟူသည္အလုပ္ ခြင္မွာ ရွိသင့္သည့္အရြယ္ေတြ ဟုတ္ပါရဲ႕လား။ စာသင္ခန္းေတြအတြင္း မွာပဲ ေျပးလႊားကစား စာေပသင္ၾကားရမည့္ အရြယ္ေတြမဟုတ္ပါလား။ ခုေတာ့ျဖင့္ သူတို႔တစ္ေတြမွာ ရွိရမယ့္ေနရာမွာ မရွိ၊ မရွိရမယ့္ေနရာမွာ ရွိ ေနၾကပါလား။ စားပြဲထိုးေကာင္ေလး လက္ ဖက္ရည္လာခ်ေပးေတာ့ "ခ်ာ တိတ္၊ မင္းေက်ာင္းေနဖူးလား" ဟု ကြ်န္ေတာ္က ေမးၾကည့္မိသည္။ " ေနဖူးတယ္ဗ်။ ဒီႏွစ္ သံုးတန္း ေအာင္တယ္" ဟု အေရာင္လက္ ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ေကာင္ ေလးက ေျဖသည္။ " ေလးတန္း ဆက္မတက္ေတာ့ဘူးလား" ဟု ကြ်န္ေတာ္ကေမးေတာ့ ေကာင္ ေလးမ်က္ႏွာညႇိဳးသြားသည္။

ေခါင္း ကိုျဖည္းညင္းစြာ ယမ္းရင္း "အေဖ ဆံုးသြားလို႔ အေမက မထားေတာ့ ဘူးတဲ့" လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ရဲ႕ အ တြင္းဘက္ ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ေတာ့ ထိုစားပြဲထိုးေကာင္ေလးႏွင့္ ရြယ္တူေလာက္ ရွိမည့္ ဆိုင္ရွင္ရဲ႕ သားကေလးကေတာ့ တီဗီဂိမ္းကို စိမ္ေျပနေျပေဆာ့ေနသည္။ စား ပြဲထိုးေကာင္ေလးကေတာ့အေဖ်ာ္ ခံုေရွ႕က အုတ္ေရကန္ေလး မွာ ေသာက္ၿပီးသားလက္ဖက္ရည္ခြက္ ေတြကို ဒန္ခြက္ႀကီး တစ္ခုထဲမွာ ထည့္ၿပီးေဆးေနေလရဲ႕။ ဪသာ္ ဘဝေတြ ဘဝေတြ။ လူခ်င္းတူတူ သူခ်င္းမွ်မွ် လူတန္းေစ့ဘဝကို မရ ႏိုင္ၾကတဲ့ ဘဝေတြ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲက ထြက္လာခဲ့သည့္တိုင္ ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္လံုးထဲမွာ သည္ျမင္ကြင္း ကေလးက ကပ္ၿငိပါလာခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္ တစ္နံတစ္လ်ားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ၊ ထမင္း ဆိုင္ေတြမွာ သည္အရြယ္ကေလး ငယ္ေတြ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ကေလးအလုပ္သမားဘဝ ေရာက္ ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က အေဖမရွိ ေတာ့လို႔။ အခ်ိဳ႕က အေမမရွိ ေတာ့လို႔။ အခ်ိဳ႕က အေဖေရာ၊ အေမေရာ မရွိေတာ့လို႔။ အခ်ိဳ႕ က်ေတာ့ အေဖေရာ၊ အေမေရာ ရွိပါလ်က္ ဒုကၡိတေတြ ျဖစ္ေနလို႔။ အခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေမာင္ႏွမေတြ မ်ားၿပီး မိဘက ဝင္ေငြနည္းလို႔။ အေၾကာင္းမ်ိဳးစံုႏွင့္ သူတို႔၏ အ နာဂတ္ပန္းခ်ီကားေတြ မႈန္ဝါးေန ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကေလးငယ္ေတြက မူလတန္းပညာပင္ ဆံုးခန္းတိုင္ ေအာင္ မသင္ဖူးၾက။ ၿမိဳ႕ျပေတြက ခြာၿပီး ေက်းလက္ေတာရြာကို လွမ္း ၾကည့္လိုက္ပါဦး။ လယ္ထဲေခ်ာင္း ထဲမွာပဲ ငါးရွာ၊ ဖား႐ိုက္၊ ကဏန္း ႏိႈက္ရင္း ေက်းလက္က စာသင္ ခန္းေတြ ရွိရာကို ေရာက္မလာႏိုင္ တဲ့ ကေလးေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ ေႏြ မိုး၊ ေဆာင္း၊ သံုးရာသီစလံုးမွာ သီး ထပ္ေတြ၊ သီးညႇပ္ေတြနဲ႔ လယ္ ကြင္းေတြ စိမ္းလန္းေနသေလာက္ လယ္ကြင္းထဲက အခ်ိဳ႕ကေလး ငယ္ေတြရဲ႕ ဘဝကေတာ့ ေျခာက္ ေသြ႕ေနဆဲပါ။ မူလတန္းပညာေရး ကို ႏိုင္ငံေတာ္က အခမဲ့သတ္မွတ္ ျပ႒ာန္းေပးေပမယ့္ ပညာေရးနဲ႔ ေဝးေနဆဲ ကေလးေတြ ဒုနဲ႔ေဒး ပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ အခုလို ေက်ာင္း ဖြင့္ခါနီးမွာ ပရဟိတစိတ္ရွိၾကသူ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဝါသနာတူ လူရြယ္ တစ္စု စုေပါင္းၿပီး အဖြဲ႕ေလးတစ္ ဖြဲ႕ ဖြဲ႕ၾကသည္။ အတန္းေအာင္ၿပီး ေနာက္ အတန္းသစ္ မတက္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့သည့္ ကေလးငယ္မ်ားကို တစ္ႏွစ္တစ္ ရာသီျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းဆက္တက္ ႏိုင္ေအာင္ ေထာက္ပံ့ေပးဖို႔ ျဖစ္ပါ သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ကိုယ့္ခြန္ကိုယ့္အားႏွင့္ တတ္ႏိုင္ သမွ် စုေပါင္းထည့္ဝင္ၾကတာ ေလးသိန္းေက်ာ္ ငါးသိန္းနီးပါးရ ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔အစီအစဥ္ က နီးစပ္ရာ မူလတန္းေက်ာင္း ၁၀ ေက်ာင္းမွ တစ္ေက်ာင္းလွ်င္ အဆင္းရဲဆံုး ၁၀ ေယာက္ကို စာ သင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္အတြင္းကုန္က် မည့္ ဗလာစာအုပ္၊ ခဲတံ၊ ေပတံ၊ ေဘာပင္၊ ကြန္ပါဘူးမွစ၍ မိဘ ဆရာအသင္းေၾကး၊ အားကစား ေၾကးပါမက်န္ ေထာက္ပံ့မည္။ ထို႔ ျပင္ လံုးဝေက်ာင္းဆက္မထား ေတာ့သည့္ ကေလးမ်ားကို စာ သင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ေတာ့ ဆက္တက္ ျဖစ္ေအာင္ ေက်ာင္းဝတ္စံု၊ လြယ္ အိတ္၊ ထီး၊ ဖိနပ္ တစ္ႏွစ္တာ မုန္႔ ဖိုးကအစ ေထာက္ပံ့မည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ႏွစ္ ေနာက္ႏွစ္ေတြ မွာ ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာင္ အနည္း ဆံုးတစ္ႏွစ္ေတာ့ ထိုကေလးငယ္ အတြက္ပညာသင္ခြင့္ရသြားမည္။ လုပ္ၾကမည္ဟု အားလံုးသေဘာ တူဆံုးျဖတ္ကာ သက္ဆိုင္ရာ မူလ တန္းေက်ာင္းမ်ားသို႔သြား၍ စာ ရင္းေကာက္ၾကသည္။ သည္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတြ႕ရသည္မွာ ေလးတန္းေအာင္ ၿပီး ငါးတန္းဆက္မတက္ေတာ့ သည့္ ကေလးက အမ်ားစုျဖစ္ ေနသည္။ သက္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္း မ်ားမွ ဆရာမ်ားကလည္း အား တက္သေရာ ရွိၾကပါသည္။ ဘယ္ ကေလးကေတာ့ စာေတာ္သည္၊ ေက်ာင္းထားေပးမည့္သူရွိလွ်င္ တက္လိမ့္မည္ စသျဖင့္ သတင္း ေပးၾကသည္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ကေလးမိဘ၊ အုပ္ထိန္းသူမ်ားကို ေခၚ၍ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေတြ႕ေပး သည ္။ အစ ပထ မေတ ာ့ မိဘ ၊ အုပ္ထိန္းသူမ်ားက အေထာက္ အပံ့ေပးလွ်င္ ေက်ာင္းဆက္ထား ပါ့မည္ဟု ကတိေပးၾကသည္။ တကယ္ ေက်ာင္းအပ္မည္ဟု သြား ေခၚေသာအခါ အေၾကာင္းအမ်ိဳး မ်ိဳးျပ၍ ျငင္းၾကသည္။ သူတို႔အ ထဲက ႏွစ္ေယာက္သာ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ ေက်ာင္းထားေပးခြင့္ရခဲ့ၾက သည္။ ဒါလည္း တစ္ေယာက္က ႏွစ္မကုန္။ စပါးရိတ္ခ်ိန္တြင္ အိမ္ မွာအေစာင့္မရွိ၍ဟုဆိုကာေက်ာင္း ထုတ္သြားေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာလိုသည္ မွာ ေက်ာင္းထားေပးမည့္သူ ရွိ သည့္တိုင္ အခ်ိဳ႕ကေလးငယ္မ်ား ေက်ာင္းျပန္မတက္ႏိုင္ၾကပါ။ အ ခ်ိဳ႕ မိသားစုမ်ားအတြက္ ထိုက ေလးငယ္မ်ား၏ ဝင္ေငြသည္ အ ေရးပါပါသည္။

အခ်ိဳ႕ မိသားစု မ်ားတြင္ မိဘႏွစ္ပါး အလုပ္သြား ခ်ိန္၌ ထိုကေလးငယ္မ်ားက အိမ္ ေစာင့္၊ ကေလးထိန္းလုပ္ၾကရပါ သည္။ သူတို႔တစ္ေတြသည္ အ နာဂတ္ကိစၥအတြက္ မစဥ္းစားႏိုင္ ၾကပါ။ မစဥ္းလည္း မစဥ္းစား တတ္ၾကပါ။ မိဘမ်ားကိုယ္တိုင္က သည္လိုပဲ ႀကံဳသလို ႀကီးျပင္းလာ သျဖင့္ သူတို႔၏သားသမီးမ်ားကို လည္း သည္လိုပဲ ႀကီးလာလိမ့္ မည ္ဟု ထင္ထားၾက ပါသ ည္။ ေလာေလာဆယ္ ထမင္းနပ္မွန္ ေအာင္စားရဖို႔က သားသမီးေတြ ကို ေက်ာင္းထားဖို႔ထက္ ပိုအေရး ႀကီးေနသည္ မဟုတ္ပါလား။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ မိသားစုတစ္စုရွိသည္။ ေမြးထား သည့္ ကေလးက ေလးေယာက္။ ဖေအက အရက္သမား။ ဆိုက္ ကားနင္းရသမွ် အရက္ေသာက္ ပစ္သည္။ ဘိုးေအႀကီးရွိစဥ္က ေတာ့ ဘိုးေအႀကီးက ကုန္း႐ုန္းရွာ ကာ ေျမးမ်ားကိုေက်ာင္းထားေပး ပါသည္။ ဘိုးေအႀကီး ႐ုတ္တရက္ ဆံုးသြားေတာ့ အႀကီးဆံုး ေကာင္ ေလးမွာ သံုးတန္းေလာက္ႏွင့္ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရသည္။ ဝပ္ ေရွာ့တစ္ခုမွာ အလုပ္လည္း သင္ ရင္း မုန္႔ဖိုးေလးရရ ဆိုၿပီးဝင္လုပ္ ရသည္။ ခုေတာ့လည္း ေကာင္ ေလးက အေတာ္ကေလး လုပ္ တတ္လာေတာ့ ဝပ္ေရွာ့ပိုင္ရွင္က တစ္လသံုးေသာင္းေလာက္ လခ သေဘာမ်ိဳး သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေပးလာသည္။ ထိုဝင္ေငြကေလး ႏွင့္ပင္ က်န္တဲ့ကေလးေတြကို ေက်ာင္းထားေပးေနရသည္။ ေကာင္ေလးခမ်ာ စာေတာင္ ေကာင္း ေကာင္း မဖတ္တတ္ရွာေပ။ ၿမိဳ႕ျပေတြရဲ႕ လမ္းႀကိဳ လမ္း ၾကား၊ အိမ္ႀကိဳ အိမ္ၾကားေတြမွာ ပလတ္စတစ္ လိုက္ေကာက္ေန တဲ့ ကေလးေတြ၊ သေဘၤာဆိပ္ ေတြ၊ ကားဂိတ္ေတြ၊ ဘူတာ႐ံု ေတြမွာ ကြမ္းယာ၊ ေဆးလိပ္၊ ေရ သန္႔၊ တစ္႐ွဴး လိုက္ေရာင္းေနတဲ့ ကေလးေတြကို မျမင္ခ်င္အဆံုး ေတြ႕ေနရသည္။

ေနာင္ဆယ္ႏွစ္၊ ဆယ့္ငါးႏွစ္ၾကာသည့္အခါ ထို ကေလးေတြ ေကာင္းေကာင္းအ ရြယ္ေရာက္ၾကၿပီ။ သူတို႔တစ္ေတြ ၏ အနာဂတ္အတြက္သာမက ႏိုင္ငံ၏အနာဂတ္အတြက္ပါ ေတြး ၾကည့္လွ်င္ ရင္ေလးစရာ။ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳက စင္ကာပူ ႏိုင္ငံ၏ ပထမဆံုးအႀကိမ္ စာေပ ေဟာေျပာပြဲမွာ ေျပာသြားသည္။ " ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံက သယံဇာတ အင္မတန္ ေပါတယ္။ ဆန္စပါး၊ သစ္၊ ေရနံ၊ သဘာဝဓာတ္ေငြ႕ အ ကုန္ထြက္တယ္။ စင္ကာပူႏိုင္ငံက လူပဲထြက္တယ္" ဆိုေတာ့ ပရိသတ္ ပြဲက်သြားသည္။ " အဲဒီလူကို ပညာ နဲ႔ေပါင္းပစ္လိုက္တယ္။ ေဟာ အာ ရွမွာ ထိပ္တန္းႏိုင္ငံတစ္ခု ျဖစ္လာ တာပဲ" တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာေရာ။ လူကို ပညာႏွင့္ေပါင္းကာ တန္ ဖိုးရွိတဲ့ လူ႔စြမ္းအားအရင္းအျမစ္ ေတြျဖစ္ေအာင္ ဘယ္ေလာက္ လုပ္ႏိုင္ပါၿပီလဲ။ မူလတန္းမၿပီးတဲ့ ကေလးေတြ၊ အလယ္တန္းမၿပီးတဲ့ ကေလးေတြ၊ေတာရြာေတြကဘုန္း ႀကီးေက်ာင္းေတြမွာကိုရင္ေလးငါး ဝါဝတ္ၿပီး စာသင္၊ ေနာက္လူထြက္ ၿပီး လယ္ထဲေရာက္ကုန္ၾကတဲ့ ကေလးေတြ၊ ကိုယ့္ရပ္ ကိုယ့္ရြာက မၿငိမ္းခ်မ္းလို႔ ေျပးရင္း၊ ပုန္းရင္း ေက်ာင္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေနလိုက္ရတဲ့ ကေလးေတြ၊ လက္ ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ၊ ထမင္းဆိုင္ေတြ မွာ စားပြဲထိုးလုပ္ရင္း မိသားစုအ တြက္ ေငြရွာေပးေနရတဲ့ ကေလး ေတြ၊ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကား အိမ္ႀကိဳ အိမ္ၾကားေတြမွာ ပလတ္စတစ္ လိုက္ေကာက္ေနတဲ့ ကေလးေတြ။ သည္ကေလးေတြကႏိုင္ငံ၏အနာ ဂတ္ကိုစိန္ေခၚေနေပသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ေက်ာင္း ေနအရြယ္ ကေလးမ်ား အားလံုး ေက်ာင္းေနႏိုင္ရမည္ဟုဆိုင္း ဘုတ္ ေထာင္႐ံု၊ ေျကြးေၾကာ္ေန႐ံုျဖင့္ ထို ကေလးေတြအားလံုး ေက်ာင္းခန္း ထဲ ေရာက္လာမည္ မဟုတ္ပါ။ ထို ကေလးငယ္ေတြအားလံုး ပညာ သင္ၾကားခြင့္ရေရးအတြက္ ဘယ္ လိုစီမံဖန္တီးၾကမလဲဆိုတာ ဝိုင္း ဝန္းစဥ္းစားၾကဖို႔ျဖစ္ပါသည္။မၾကာ မီ ေက်ာင္းေတြဖြင့္ပါေတာ့မည္။ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြက တန္ဖိုးႀကီး ႀကီး ေပးရသည့္ ပုဂၢလိကေက်ာင္း ေတြဆီသြားရန္ ေျခလွမ္းျပင္ေန ခ်ိန္မွာ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြက ေတာ့ ေနာက္တစ္တန္းတက္ရန္ မေသ ခ်ာျဖစ္ၾကသူေတြ ရွိေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဤစာကို ေရး ေနစဥ္မွာပင္ လမ္းမေပၚက "ဂ လိုင္၊ ဂလိုင္" အသံၾကားလို႔ ေခါင္း ေထာင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆယ့္တစ္ ႏွစ္၊ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ ေလာက္ရွိမည့္ ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္။ ဖဲထီးေရာင္စံုေလး မိုးထားသည့္ ႏို႔ေအးေခ်ာင္းလွည္းကေလးကို တြန္းလို႔။ အရိပ္မဲ့မဲ့ ေနပူျပင္လမ္း မႀကီးေပၚမွာ။ သူ႔ဖဲထီးေလးက ဘယ္ေလာက္မ်ား အပူဒဏ္လံု ေအာင္ မိုးထားေပးႏိုင္မွာပါလိမ့္။

မင္းသန္းထိုက္(ေဒးဒရဲ)